z-dnia-na-dzien

U mnie praca jest dobra na handrę i smutki. Zabieram się za tworzenie jakichś ozdób, czy choćby nawet przerabiam ubrania. To tak zwana ARTETERAPIA. Nie bez powodu jest formą terapii poprzez sztukę. Poczucie sprawstwa jakie się wytwarza w momencie kończenia "arcydzieła" daje nam poczuci własnej wartości- że jednak w czymś jesteśmy dobrzy. Przynajmniej ja tak mam. Dodatkowo, gdy dochodzi niedowierzanie przez osoby trzecie, że jest to rękodzieło jeszcze w dodatku wykonane przeze mnie- połechtane moje serce.

Zamykam się w swoim świecie. Gdy skończę- wychodzę ze szklanej bańki.

Nadchodzi czas podsumowań. Mówi się, że jaki sylwester i nowy rok, taki cały rok. Czyli żadnych uniesień. Nic ekscytującego. Ale. Także od początku:

1. Nowa umiejętność- szkolenie

2. Dodatkowa praca związana z wcześniejszym szkoleniem

3. Wakacje upalne, nudne ( wcześniej wspomniana dodatkowa praca w weekandy, odwiedziny Malborka. 

4. Zaliczone 2 wesela ( jedno koleżanki ze studiów, drugie kolegi mojego "ukochanego")

5. Dwie wizyty tej samej babci w szpitalu

I teraz się zacznie....

6. Rok od zamieszkania z "ukochanym"

7. Awans w pracy wraz z podwyżką ( tak podejrzewałam, ale bardziej to było takie malutkie marzenie)

8. Kolejny szpital tej samej babci

9. Lekki pożar i znowu szpital tej samej babci

10. Rozpoczęcie certyfikatu specjalisty - który trwa nadal i jeszcze trochę

11. Śmierć mojej babci - tej samej co wcześniej ( tak na prawdę ona mnie wychowała)

12. Załamanie mamy.

13. Szpital mojej .... MAMY - coś z jelitami - musiałam pieska zabrać na tydzień do siebie(innego miasta)

14. Święta smutne- bez babci i we dwójkę, drugi dzień świąt- dojechał mój "ukochany"

15. Zapalenie płuc mojej mamy

......

Póki co to na tyle i to jeszcze bardzo ogólnie.... na szczegóły przyjdzie czas 31 grudnia :-) 

Jakieś postanowienia? Powoli się zbierają. Na pewno nie dopuszczenie do zaniżonego stanu emocjonalnego i fizycznego. Dlaczego? Mam rodzinne tendencje- tak mi się wydaje....

Sylwester szykuje się ciekawy, ale jak to w praktyce będzie to się okaże. 

Poczułam natchnienie! Byłam w siłowni wykupić karnet - i sam zapach i muzyka spowodowały, że od razu endorfiny podskoczyły.Dlaczego? Bo przypomniało mi się jak ćwiczyłam 4 razy w tygodniu. W prawdzie byłam już z biegiem czasu wymęczona, wymagnezowana ( bo nie uzupełniałam minerałów po wykańczającym treningu), ale psychicznie jakoś bardziej wypoczęta. Brzmi jak zbieżność- wymęczona fizycznie, ale wypoczęta psychicznie. Wszystkie złości, problemy, troski pozostawiałam tam na siłowni wraz z litrami potu . Robiłam już kilka podejść, aby zgubić wagę, lecz niestety- nie traciłam wagi, za to zyskałam mięśnie i byłam bardziej jędrna :-) najgorzej jest się pozbyć brzuszka- nogi, ramiona i klatka momentalnie stały się wyrzeźbione, brzuch troszeczkę mniejszy, gdyż spalał się tłuszcz i rosły mięśnie. Waga nie spadało, gdyż wypracowane mięśnie też ważą. W każdym bądź razie, czułam się bardzo dobrze. Ostatnio na siłowni widziano mnie w kwietniu tego roku. Troszkę rekompensowałam moje lenistwo, bieganiem po lesie. Teraz znowu poczułam chęć wysiłku. ROBIĘ TO BO LUBIĘ! Nie dla schudnięcia , a co najgorsze bo to jest modne. O nie nie nie nie! 

  Zazwyczaj to zaczyna się przypadkiem, patrzysz na mnie

Jakoś ukradkiem i nieznacznie nic nie znaczysz dla mnie

Jeszcze, choć mieszkamy w jednym mieście to

Wcale się nie znamy, przedstawiają nas znajomi wreszcie

Sąsiad, sąsiadka, zwykła osoba, którą mijamy codziennie idąc do pracy, osoba, którą często widujemy na imprezie. Okazuje się , że to znajomy znajomych i PSTRYK. Zaczyna się.

 Tak zanim się poznamy domyślamy się, co 

To drugie ma na myśli przez ten pierwszy miesiąc i

Z tych niedopowiedzianych spojrzeń, gestów i słów

Rodzi się zainteresowanie, by czas zepsuć to mógł

To czas na tak zwane motyle w brzuchu, poznawanie się bliżej, flirty, gesty ( dla wnikliwych obserwatorów), domysły czy oby na pewno, uśmiech na twarzy, stres związany ze spotkaniem ( o matko jak mogłem/łam palnąc taką głupotę), APOGEUM zainteresowania. ZAUROCZENIE. A póżniej? Nic.

 Czas nieubłaganie mija, znasz mnie kilka lat już

Tłumaczymy sobie, że dziś wszyscy żyją tak tu

Myląc brak słów z całkowitym zrozumieniem

Mijam Cię zazwyczaj w drzwiach, chyba patrzysz prosto w ziemię

Chowasz głowę w piach, to strach przed porzuceniem

Mówisz coś, że to nie tak, że Tobie brak jest czegoś, czego nie wiem

Rozmawiamy rzadziej, częściej to milczenie

Wreszcie krzyczysz coś o niczym, co naprawdę ma znaczenie

Tak zwana monotonia w związku - czyli to o czym pisałam już we wcześniejszych notkach. Brak APOGEUM, brak motyli, całkowite poznanie, brak flirtu, brak rozmów, przyzwyczajenie ( co jednocześnie jest hamulcem do zmian) , po co się starać skoro już się zdobyło, już się ma co chciało. Jesteśmy razem, ale osobno. Mieszkamy razem, ale osobno. Wkradająca się samotność w związku. Poszukiwanie emocji - moż ei nawet takich jak na początku. Próby ratowania. Odpowiedź" Ale co, przecież nie jest źle, wszyscy żyją tak samo, nie będzie już fajerwerków ani dnia dziecka".

 Przykro mi, że znów się mijam z Tobą, dziś Ty wyszłaś

Przypominam sobie, jak lubiłem się Ciebie domyślać

Ta iskra chyba znikła, magia prysła dzisiaj

Boję się zapytać, co to znaczy, gdy oddychasz i

Odpycha nas w nas nawzajem dziś to samo

Co nas przyciągało i to było za mało

Obojętność. Obrzydzenie i odpychanie.  Poszukiwanie nowego. Rozstanie.

 Słowa tego kawałka, trafiają mnie prosto w serce. Bo to cała prawda.

 https://www.youtube.com/watch?v=v8ESR8Hi5-4

Chciałabym. Na prawdę.Kiedyś nawet mi to dobrze wychodziło, ale dzisiaj to jakaś katastrofa. Poddanie się monotonności i rytualizacji życia- to chyba nie jest dla mnie. Gdyby była obok mnie jeszcze osoba, która nie jest monotonna, tylko pełna życia, to cały proces przebiegałby inaczej. Odpowiedzialność i dorosłe życie to jedna strona, ale przecież można korzystać z życia będąc jednocześnie i odpowiedzialnym i dojrzałym, prawda? Przeszłośc nie była usłana różami, ale była o wiele atrakcyjniejsza niż teraz- studia swoją drogą :-) , ale ogólna cheć do życia wtedy też była inna. Kiedy człowiek wejdzie w rutynę i cały ten wir monotonności to już trudno z tego wyjść. Chyba, że pojawi sie jakaś iskierka, która pchnie w tamtym kierunku. Teraz nawet muszę zwracać uwagę, czy ktoś mnie na ulicy widzi i w jakim stylu - tak, chyba już nie mam nawet swojego stylu - zostaje tylko w domu niestety. A słowa? Równiez muszę uważać na swój słownik, mowa potoczna, slangowa okej, ale nie z przesadyzmem,. 

Czytając tytuł tej notki, aż mi motylki w brzuchu fruwają. Czasami mam ochotę, rzucić tę monotonię i żyć! Być sobą i spełniać się. WŁAŚNIE! Chyba brakowało mi słowa SPENIAĆ SIĘ. Zawodowo? Po części już to robię, choć wiem, że mogłabym jeszcze więcej ( jestem troszkę hamowana - " musimy miec też czas dla siebie" - ale kiedy go mamy to i tak każdy z nosem w swoim biurku) . Życiowo? - taaakkk, jeździć na wcieczki rowerowe, wypad w weekand do krakowa, jadąc pociągiem , nie spać 2 dni.... 

Ale z kim?...........